نقدهای فیلم «کفن ها» نشان می دهد که بین منتقدان فاصله زیادی وجود دارد
فیلم های کراننبرگ مخاطب خاص خود را دارد، اما منتقدان همیشه واکنش های مثبتی نسبت به آنها نشان داده اند. این مورد حداقل تا کنون برای Shrouds صدق نمی کند و برخی از منتقدان اصلی نقدهای منفی نوشته اند و از آن راضی نیستند، از جمله استفانی بانبری (منتقد ددلاین)، اوون گلیبرمن (منتقد ورایتی) و فیونالا هالیگان (منتقد فیلم). بین المللی).
همانند «جنایت های آینده» که بازخورد مثبتی از مخاطبان دریافت نکرد، امتیاز «کفن ها» در حال حاضر در سایت IMDB 6.2 است و احتمالا با اکران گسترده فیلم به زیر 6 خواهد رسید. امتیاز فیلم در روتن تومیتوز 50 درصد است که نشان از یک فیلم متوسط دارد اما احتمالا در آینده مثبت تر شده و به بالای 60 خواهد رسید.در ادامه می توانید برخی از نقدهای فیلم «کفن ها» را بخوانید.
تنوع - اوون گلیبرمن
با وجود اینکه اوون گلیبرمن تلاش های کراننبرگ را تحسین می کند، یکی از نقدهای فیلم «کفن ها» را نوشت: کارش (قلعه ونسون) در یک رستوران شیک و هنری نشسته است و هنگام ناهار از علاقه عشق جدیدش می پرسد: «تا کجا هستی. حاضری در تاریکی بروی؟" آن را رها کن؟» اما شخصی که واقعاً این سؤال را می پرسد [نه این شخصیت بلکه] خود دیوید کراننبرگ، نویسنده و کارگردان Shrouds است. او در طول زندگی حرفه ای خود همین سؤال را از مخاطبان پرسیده است و پاسخ به این سؤال داده شده است. همیشه یکسان بود: هر چه تیره تر، بهتر.
با این حال، تاریکی کراننبرگ در نوع خود است. در «کفن ها» به عنوان یک تاجر کار می کند که فیلم های صنعتی تولید می کند. او صاحب یک آپارتمان مجلل در تورنتو است، اما تامین کننده یک محصول خاص نیز هست: گورستانی که در آن سنگ قبرها ابزارهای تکنولوژیکی هستند و بدن ها با کفن های پیشرفته پوشیده شده اند که به شما امکان می دهد زیر تابوت بخیزید و عزیز از دست رفته خود را ببینید. چگونه می پوسد؟ همسرش که بر اثر سرطان درگذشت، زیر یکی از این سنگ ها مدفون است. کار او با استفاده از دوربین، دوست دارد از نزدیک به جسد همسرش خیره شود و تصور کند که خودش در تابوت کنارش خوابیده است. چقدر حاضرید به تاریکی قدم بگذارید؟
دومین همسر [زندگی واقعی] کراننبرگ در سال 2017 درگذشت (آنها در سال 1979 ازدواج کردند)، و کراننبرگ اعتراف کرده است که Shrouds چقدر برای او شخصی است. وینسنت کسل، بازیگر فرانسوی، مدل مویی شبیه به کروننبرگ در نقش خود دارد، اما نیازی به جدی گرفتن این شباهت نیست. شاید اگر کراننبرگ می‌خواست که کارش کاملاً جایگزین او شود، به او عینک می‌زد، یا شاید وینسنت کسل اروپایی را برای بازی در نسخه کانادایی کراننبرگ انتخاب نمی‌کرد. شباهت کسل به کراننبرگ کافی است، اما در «Shrouds» شخصیت او حال و هوای کاملا متفاوتی دارد. او شبیه نسخه اروپایی بوریس کارلوف (بازیگر نقش فرانکنشتاین) است.
کراننبرگ همیشه سلطان زیرژانر وحشت بدنی بوده است، ژانری که اساسا خودش اختراع کرده است. می توان گفت بسیاری از فیلم های ترسناک، حتی فیلم های هیولاهای سیستم استودیویی قدیمی، وارد ژانر وحشت بدنی شده اند، اما رویکرد کراننبرگ [به آن] این نیست که همه چیز را برهنه کند. او همیشه صدای ترسناک را شبیه چیزی پزشکی می کند. فیلم‌های ترسناک او درباره انگل‌هایی است که از انسان‌ها بیرون آمده‌اند، درباره شیاطینی است که خود را به شکل سرطان درآورده‌اند، درباره ادغام DNA یک مرد با DNA یک مگس ("Videodrome" درباره ادغام یک مرد با یک دستگاه ویدئو بود. اما فعلا این را کنار بگذارید). بعد از 20 سال ساختن فیلم هایی به این سبک، به نظر می رسید که حتی کراننبرگ هم دیگر نمی تواند تحمل کند.
از دهه 90 به بعد فیلم های کراننبرگ مسیرهای مختلفی را طی کردند. او نهار آریان، تاریخ خشونت، وعده های شرقی، راهی خطرناک، جهانشهر و همچنین فیلمی را ساخت که حتی از همه آنها بهتر بود: تریلر روانی عنکبوت. اما حالا با انتقام به این ژانر بازگشته است. جنایات آینده، درام روانشناختی عجیب او دو سال پیش، عنوان فیلم تجربی کلاسیک کراننبرگ از دهه 70 را یدک می کشد و داستان آن آینده ای را به تصویر می کشد که در آن افراد اعضای جدید رشد می کنند و قهرمان داستان روی اندام های خود جراحی می شود. به نوعی نمایش هنری تبدیل شده است. «جنایت های آینده» قطعا خسته کننده نبود، اما حال و هوای فیلم های ترسناک آکادمیک (استودیویی) را داشت. اما با بازی Shrouds، کراننبرگ به شدت روی وحشت فیزیکی قمار می‌کند. او 81 سال دارد و شاید با این فیلم می خواهد بگوید که قرار نیست به راحتی تسلیم مرگ شود.
نقد فیلم Shrouds
Derp - استیون پاند
در بیشتر جشنواره‌های کن، فیلم جدیدی از دیوید کراننبرگ ممکن است مشمئزکننده‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین فیلم کل جشنواره باشد، به خصوص اگر درباره دوربین‌هایی باشد که به مردم اجازه می‌دهند عزیزانشان را در حال تجزیه پس از مرگ ببینند! مثل فیلم «کفن ها». «کفن ها» اثری ظریف است، نگاهی عمیقاً شخصی به غم از دست دادن، که زمان کافی برای ترسناک شدن دارد اما هرگز از این واقعیت غافل نمی شود که فیلمی درباره غم است.
به طور خاص، فیلم درباره غم و اندوه کراننبرگ از مرگ همسرش در سال 2017 است. وینسنت کسل، بازیگر نقش اول، نه تنها در گریم و لباسش به کراننبرگ شباهت دارد، بلکه در صحنه ابتدایی فیلم، شخصیت او درباره تمایل او به خوابیدن در کنار همسرش در تابوت، زیرا از تصور تنها بودن او در قبر متنفر است. ترسیدن؛ خود کراننبرگ در واکنش به مرگ همسرش این سخنان را گفته بود.
Castle کار خود را بازی می کند، تاجری که در پاسخ به مرگ همسرش (دایان کروگر)، فناوری مدرنی را اختراع می کند که اجساد را در کفن های خاصی می پیچد و می تواند تصویری سه بعدی از بدن در حال تجزیه آنها را به نمایش بگذارد. مشتریانی که مایلند می توانند عزیزان خود را در قبرستان کار او دفن کنند، جایی که هر سنگ قبر دارای صفحه ای است که به آنها اجازه می دهد با وارد کردن یک کد، جسد را به صورت زنده مشاهده کنند.
آخرین فیلم کن کراننبرگ، جنایات آینده (2020)، بیشتر از نظر بصری و عمدی تحریک‌آمیز بود. و فیلمی که قبل از آن ساخته بود، «نقشه های ستاره های سینما» (2014)، شل و ولتر بود.
- ۰۳/۰۶/۱۲